Update 3

Ik moet er toch maar weer aan geloven en een update geven. De afgelopen weken zijn niet heel spannend geweest. Doordeweeks was het voor ons allemaal gewoon werken. Inmiddels wordt ik ook steeds vaardiger in een aantal verpleegtechnische handelingen, dus dat is wel fijn. Het personeel is gelukkig ook aardig en hulpzaam. Afgelopen week hebben Anneke en ik onze eerste kindersterfgeval meegemaakt. Het was echter al net overleden toen wij onze shift begonnen dus veel hebben we er niet van meegemaakt. Er werden alleen nog laatste controles gedaan of het kind wel echt overleden was. Het deed mij eigenlijk niet zo heel veel, tot mijn eigen verbazing. Misschien heb ik mij mezelf er toch wel goed op voorbereid. Ook doordat de familie heel neutraal reageerde en het personeel ook, denk ik dat het mij minder aangreep. Ook had ik het kind nog niet eerder gezien. Buiten dat om was het natuurlijk alsnog erg sneu. Het kind is overleden ten gevolge van ondervoeding.
Ondervoeding komt hier best vaak voor. Samen met malaria is het het meest voorkomende ziektebeeld op de kinderafdeling. Anneke en ik zijn begonnen met de ondervoede kinderen dagelijks te wegen om zo te zien of het kind vooruitgang boekt en zo niet, dat er tijdig ingegrepen kan worden. Nu worden de kinderen bij binnenkomst gewogen maar verder zit er niet echt regelmaat in. Via een tabel bepaal je dan welke graad van ondervoeding het kind heeft. -4 is de ernsigste graad. Eigenlijk alle kinderen die we langs hebben zien komen zitten onder -4 zelfs nog. Het is dus wel echt een serieus probleem. Omdat het belangrijk is om de voortgang van de kinderen goed in de gaten te houden hebben we besloten ons project hier over te doen, samen met het dagelijks meten van de vital signs (hartslag, pols, ademhaling en temperatuur). Ook dit gebeurt volgens de headnurse niet genoeg. Ons plan is om het meetwerk aan de studenten over te laten omdat zij het zo leren in de praktijk te doen en omdat zij hier vaak de tijd wel voor hebben. Het uiteindelijke doel is om ervoor te zorgen dat het meten na ons vertrek in de dagelijkse routine blijft zitten.
We zijn allemaal de afgelopen dagen wel ziek geweest. Ik zal maar niet in details treden maar het had bijna allemaal wel met stoelgang te maken. Ikzelf merk dat ik voor mijn doen echt heel slecht eet. In Nederland ben ik echt dol op eten, alleen hier ben ik wat moeilijker. Vaak eet ik ook niet genoeg op een dag. Ik mis vooral de veelzijdigheid van de Nederlandse supermarkt. Wel leer je hier creatief koken met de ingredienten die er wel zijn. Anneke en ik dachten laatst in stukjes gesneden kip in de vriezer van de minimarkt te zien, dus wij vol enthousiasme dat kopen. Dat het vlees er roder uitzagg dan dat kip er normaal uitziet vonden we wel apart maar we dachten ‘zal wel zo horen’. Thuis aangekomen was Miriam helemaal enthousiast omdat het bleek dat we kippenmaag meegenomen hadden en zij dat heerlijk vind. Nou…. Ik vond het idee van kippenmaag niet zo lekker. En we hadden ook echt een zak van 2 fucking kg gekocht. (Als bonus zat er ook nog een kippenhartje bij) Toch wilde ik het wel proberen en de rest ook wel. Het smaakt wel gewoon naar vlees maar de structuur is niet zo mijn ding. Heel taai en soort van knapperig ofzo. Het vlees verdween uiteindelijk op het bord van Anneke en Miriam omdat zij het als enigen wel lekker vinden.
2 weken geleden zijn we uitgenodigt om bij Amadou zijn tante te blijven eten. Hier hebben we echt traditioneel gegeten. Met z’n alleen zaten we om een schaal met eten op de grond met onze handen te eten. Het was rijst met kip, satesaus en groenten. Vooral de satesaus en kip waren echt goddelijk. Ook was het gezin heel gastvrij en werd er gelijk al aangeboden of we niet wilden blijven slapen.
Afgelopen zaterdag was er een gala van de University of the Gambia. Amadou had ons ook hiervoor uitgenodigd. Allemaal hadden we nog wel een iets chiquere jurk meegenomen gelukkig, alleen de schoenen waren voor sommigen een beetje een probleem, waaronder voor mij. Op slippers en sneakers na heb ik geen andere schoenen meegenomen. Om een paar schoenen te kopen voor 1 avond vond ik ook weer zo wat, dus met wat anderen hadden we afgesproken om gewoon sneakers aan te doen. Op de avond zelf bleek dat de anderen wel sandalen mee hadden, dus die hadden ze aangedaan. Dus ik ben heel charmant als enige op mijn sneakers gegaan :D Ook het make up was echt een drama. Met mijn slimme hoofd heb ik geen waterproof mascara meegenomen, dus als ik het hier op doe zweet ik het er net zo hard weer af en heb ik panda ogen to the max. Geen succes dus. Voor het gala had ik besloten het toch te proberen. Uiteindelijk ben ik na 80 keer uitlekken maar onder de ventilator gaan staan in een wanhopige poging het te laten drogen. Dat is dus de enige keer geweest dat ik hier make up op heb gehad xd Gelukkig loop ik in Nederland ook vaak zat zonder make up rond dus het is verder geen ramp. In mijn zoektoch naar waterproof mascara hier ben ik alleen tweedehands mascara tegen gekomen op de markt, dus dat sla ik met het oog op hygiene toch maar over.
Oke, terug komend op het gala. Het bleek opeens in Banjul te zijn in plaats van de Campus zelf, wat wij dus dachten. Banjul is ongeveer 1.5 a 2 uur reizen, dus daar zaten we dan in onze fancy shmancy outfits in de bushtaxi geplet. Het zou om 20 uur beginnen en wij waren er om 21 uur. Er was nog geen spoor van ook maar enige activiteit. Uiteindelijk hebben we er nog een uur gewacht en om 22 uur begon het dan eindelijk. Het bleek een dinergala te zijn dus we werden aan tafels geplaatst. Vervolgens hebben we nog tot 24 uur speeches aangehoord die, sorry dat ik het zeg, zo moeilijk saai waren. We hadden ook geen idee waar het over ging, het waren alleen maar bedankjes naar mensen en faculteiten. Om 24 uur kregen we ons ‘avondeten’. Ik heb volgens mij nog nooit zo laat gedineerd. Vervolgens was er de gelegenheid om te dansen. Iedereen danste uitbundig met de African booty, dus onze dutch booty’s bleven maar awkwardly aan tafel zitten. Iedere faculteit werd speciaal opgedragen met een nummer, en wij op een gegeven moment ook, dus toen moesten we wel dansen. Datttt was best wel awkward kan ik je zeggen. Ook het naar de wc gaan was een drama. Het lich in de wc’s deed het niet en de vloer was heel smerig en de wc trok niet door. Celeste ging met mij mee naar de wc dus met behulp van een zaklamp zijn we maar gegaan. Dat is ook niet heel chill als je een lange jurk aan hebt en andermans drol ziet drijven. Verder was de avond gezellig en het was interessant om mee te maken.
Hier in huis zijn de kakkerlakken gereturned. Vooral ’s nachts komen ze tevoorschijn en steeds in de badkamer. Een aantal nachten geleden werd ik wakker van gekraak van mijn waszak (een vuilniszak, heel inventief) en met mijn half slaperige hoofd dacht ik dat het een muis oid was. Ik helemaal de andere meiden wakker geroepen om te gaan kijken omdat ik mijn bed niet uit durfde te stappen, bleek het gewoon zo’n kutkakkerlak te zijn. We hebben een insectenspray gekocht die ze gelukkig vrij snel doodmaakt. Het was alleen niet zo slim van mij om midden in de nacht zo’n beest dood te sprayen vlak voor mijn kamerdeur. Hierdoor heb ik in de woonkamer moeten zitten omdat al die spray mijn kamer ook in was gegaan, en ik mijn kamer dus voorlopig ook niet meer in kon (Soms ben ik zo slim).
Doordat het bad lek is ligt de badkamer hier constant vol met water en kan je er ook niet normaal in zonder slippers. Er zou al een aantal keer iemand langskomen om naar te kijken, maar zoals Gambia nou eenmaal is, is dat nog steeds niet gebeurt. Inmiddels hebben we door de vochtigheid onze eigen paddenstoelenplantage in de badkamer!
Het lezen heb ik helemaal herontdekt. Doordat ik vrij snel door mijn series heen been gegaan, ben ik meer gaan lezen. De ereader (nog bedankt Rick :D) met zo’n 400 boeken is hier echt ideaal.
Tot slot heb ik afgelopen week even met Christel meegelopen op de labor ward. Ik had precies een goede timing want een vrouw moest net bevallen en ik mocht meekijken. Heel bijzonder om te zien. Doordat de moeder malaria had was het kindje wat kleiner dan normaal. Christel heeft me de Nederlandse zwangerschapscontroles laten zien en mij laten uitvoeren en vervolgens heb ik hem nog even vastgehouden. Zo schattig! Zou hem bijna zelf mee willen nemen.