Nummer 4 alweer

Vierde blog alweer. Afgelopen weken is er niet zo heel veel spannends gebeurt. Afgelopen zaterdag zijn we bij Lamin Lodge geweest, een compleet houten restaurant aan de rivier. Omdat we nog niet in het toeristenseizoen zitten was het er lekker rustig. Hier hebben we allereerst wat drinken besteld om vervolgens met een bootje op de rivier te gaan varen. Ook zaten hier nogal wat wilde apen die gewoon door de lodge heen lopen. Op een gegeven moment werd Annekes flesje cola gestolen door een aap, dus wij gillen als een malle. Anneke haar flesje terug proberen te pakken van dat beest mij hij had al uitbereid aan het flesje gelebberd, dus het was niet zo’n lekker idee om er nog van te drinken. Vervolgens, 1 minuut later pakt dat beest weer het flesje, wij weer gillen en hysterisch doen. Hierop kwam de restaurant vrouw met een stok naar ons toegelopen dat we de aap konden wegjagen wanneer hij weer een poging zou wagen. En uiteraard ging hij weer een poging wagen, waarop Nienke met de stok hard op tafel slaat. Het had alleen niet helemaal het gewenste effect: de aap werd juist agressief. Kont omhoog, kop naar beneden en z’n tanden laten zien. Volgens mij hebben de weinige gasten op dat moment ons allemaal hysterisch horen doen. De restaurantvrouw was er gelukkig op tijd bij en heeft het beest weer weggejaagd. Daarna wilde we nog wat eten dus we hebben maar gevraagd of iemand bij ons wilde blijven staan om de aap weg te houden. Dat vond ze gelukkig geen probleem maar ze moest er wel hard om lachen.

Vervolgens zijn we met een bootje over de rivier gevaren met onze persoonlijke kapitein Buba. (het doet me er nu pas aan denken dat captain Buba volgens mij die garnalenkapitein is uit Forest Gump!) Na wat uitleg over de natuur kwamen we aan bij een zandbank. Een eind verderop zou er een grote boom zijn die een soort boomhut op de grond had. Als we daar naar toe wilde moesten een stukje lopen en wat extra betalen. Na wat twijfelen hebben we besloten het toch maar te doen. Na eerst een stuk over de zandbank gelopen te hebben kwamen we aan bij een mangrove. Hier moesten we een stukje door de rivier lopen. Omdat het laagwater was op dat moment was het niet mogelijk om er met de boot doorheen te varen. Door het water lopen was een hele bevalling, de modder was superglibberig en kuilen zag je niet, her en der lagen scherpe schelpen. Nadat we dachten het ergste gehad te hebben kwamen we in een dieper stuk wat nog moeilijker was om doorheen te komen. Het water kwam op een gegeven moment tot dik boven mijn knieen. Als de echte held dat ik ben vond Captain Buba het een goed idee om mijn handen vast te pakken omdat ik steeds half viel etc. Liep ik daar, met mijn kont naar achteren omdat hij me heel hoog bij mijn armen had vastgepakt, charming as always. Na 15 min kwamen we aan bij de boom, die heel mooi was. Op de terugweg was het water in de mangrove nog hoger te staan, zo hoog dat het tot net onder mijn onderbroek kwam. Halve jurk nat. Op de terugweg deed ik wederom lomp, dus captain Buba had mijn handen maar weer vastgepakt. Blijkbaar was het zo’n romantische ervaring voor hem dat hij aan het eind om mijn nummer vroeg want hij vond me zo leuk. Dat hebben we maar even niet gedaan.
Om daar op terug te komen, de mannen vertellen hier zo snel dat ze je ‘leuk’ vinden. Hoe leuk het misschien ook klinkt om door iedere man ‘leuk’ gevonden te worden, dat is het absoluut niet. Je kan amper een gesprek met een man voeren zonder dat je aan het eind te horen krijgt dat ze je leuk vinden en of ze je nummer mogen. Ik heb zo mijn vraagtekens bij de oprechtheid van het leuk vinden. Als je dan je nummer geeft bellen of smsen ze de hele dag door. Ik denk dat ik vanaf nu maar ga vertellen dat ik een relatie heb of getrouwd ben.

Laatst zijn Anneke en ik uitgenodigd om bij de dokter te blijven eten. Een aantal van de verpleegkundigen zouden koken en Anneke en ik hadden besloten echte Nederlandse pannekoeken te maken. Heel apart om bij de dokter thuis te zijn maar het was heel gezellig. De Nederlandse pannekoeken vielen ook goed in de smaak en het Gambiaanse eten ook.

Afgelopen week ben ik met Celeste en Nienke meegeweest naar de psychiatrische polikliniek in Banjul. Hier komen mensen die ontslagen zijn uit het psychiatrische ziekenhuis iedere maand langs om een update te geven hoe het gaat. Ook worden hier nieuwe patienten opgenomen. Heel wat aparte dingen langs zien komen. Vooral veel jonge mannen die cannabis gebruiken en daardoor in een psychose zijn geraakt. Ook van Celeste krijg je te horen dat er veel patienten in het psychiatrisch ziekenhuis (zij werkt daar) rondlopen wat gewoon intelligente jonge mensen zijn die dan aan de cannabis zijn en helemaal de weg kwijt raken. Op een gegeven moment kwam er ook een jong meisje van 13 binnen wat een organische psychose had. (Ze heeft epilepsie en doordat er een teveel van een bepaald stofje in haar lichaam zit raakte ze in psychose) Heel apart om te zien, ze was zo ontzettend druk en apart aan het doen.

Vorige week zaterdag zijn we uitgeweest in Senegambia. We hadden een hotel voor goedkoop weten te boeken zodat we ’s middags naar het strand konden en dan ’s avonds onszelf klaar maken in het hotel. We zouden dan snachts met de taxi terug gaan naar de college. Die middag op het strand had ik een lifeguard ontmoet waarmee ik een tijdje heb staan praten en hij zou ’s avonds ook uitgaan. Het hotel had echt een moeilijk groot bed, we konden er wel met z’n vijfen naast elkaar in. ’s Avonds gingen we dus uit. Man man man, al die jongens willen met je dan dansen en dan ook echt tegen je kont aan. Niet iedereen had het hier even makkelijk mee en iemand van ons heeft ook besloten de volgende keer niet meer mee uit te gaan.

Dat was het denk ik weer voor deze blog. Alles gaat hier verder goed met iedereen, geen hele rare dingen gebeurt (behalve Nienke die het een goed idee vond om haar hand tussen een draaiende plafondventillator te krijgen). Nee, dat was een ongeluk, ze was iets te enthousiast met dansen. Aantal vingers helemaal opgezwollen.

Ik realiseer me wel steeds meer dat ik een aantal dingen waarvan ik dacht dat ik ze zou missen, dat ik ze eigenlijk helemaal niet zo mis. Een tv bijvoorbeeld. ’s Avonds praten we vaak gewoon gezellig met z’n allen, iets wat in Nederland eigenlijk wel zeldzaam is, een hele avond praten zonder technologie wat er op een gegeven moment wel wordt bijgepakt. Ook doen we vaak spelletjes (Skip-bo!) samen met wat Gambiaanse studenten. Wat dat betreft wel een iets wat ik wat meer wil doorzetten in Nederland.