De eerste week!

Afgelopen week dacht ik steeds vaker ‘waarom wil ik dit ook alweer?’. Gelukkig was ik niet de enige uit de groep meiden met wie ik op reis ga die dat dacht (wij allemaal namelijk). Maar ondanks dat ik er een beetje tegen op keek, keek ik er ook wel naar uit; 4 maanden in een ander land zijn, weg van internet en andere multimedia, lekker warm weer, nieuwe mensen leren kennen en meer waardering krijgen voor hoe goed wij het in Nederland eigenlijk wel niet hebben.
De stresskip, zoals ik dat zo goed kan zijn, kwam de laatste week al helemaal in mij naar boven. Random huilbuien staken zo nu en dan de kop op, zonder dat daar een goede reden voor was. Mijn manier van stress uiten denk ik dan maar.
Na alles 80 keer gecontroleerd te hebben was het tijd om naar het vliegveld te gaan. Aangekomen bij het incheckgedoe bleek er een probleem te zijn met de visa. Ons was verteld dat we geen visum hoefden te regelen omdat dit bij binnenkomst van het land geregeld zou zijn door middel van een stempel. Het meisje achter de balie wist hier echter niks van, dus alles moest nagebeld en gecheckt worden. STRESS! Uiteindelijk na de rij een half uur/driekwartier opgehouden te hebben bleek het te kloppen en mochten we door. Daarna moesten we gelijk afscheid nemen omdat we al zo krap in de tijd zaten. Na een huiliehuil afscheid moesten we haasten naar de gate, maar daar aangekomen bleek dat we een uur vertraging hadden.
Alles goed en wel zaten zijn we om 13 uur gaan vliegen. De vlucht duurde 6 uur. Aangekomen in Banjul was het moeilijk warm. Stond ik dan in m’n zwarte skinnyjeans… De luchtvochtigheid was gigantisch hoog dus je kreeg gelijk een goede klap voor je kop. Gambia telt wel geteld 1 vliegveld. Qua grootte komt het denk ik ongeveer overeen met Eindhoven Airport, misschien nog wel kleiner. De buitenkant van de vluchthal zag er nog best netjes en fancy uit, maar als je beter keek zag je dat de helft van de letters los hangt etc.
Daarna volgde de volgende shock: de autorit naar de campus. Overal langs de weg staan mensen, maar dan ook echt letterlijk overal. Het is hier de normaalste zaak van de wereld om een bustaxi te pakken. Een bustaxi houdt in: Alle gejatte, afgetrapte importbusjes rijden hier rondt om mensen te vervoeren. Vooral Nederlandse en Duitse reclameteksten zie je nog op de busjes staan. (Ja papa, ik heb al gekeken of ik nog oude auto’s van ons langs heb zien rijden, maar so far heb ik nog niks gespot). De busjes zijn helemaal leeggehaald en met zoveel mogelijk bankjes volgepropt, waar men met z’n vieren naast elkaar gepropt in zit. 1 jongen rijdt mee en opent de deur en neemt het geld in ontvangst. Er zijn bepaalde ‘haltes’ waar je dan afgezet kan worden. Dit is niks officieels, maar iedereen weet gewoon deze haltes. De namen van de haltes zijn dan ook herkenningspunten in de buurt van de halte.
Maar goed, om terug te komen op de rit naar de campus. We zijn toen niet vervoerd in een bustaxi maar gewoon opgehaald met een auto. Overal lopen ook geiten, koeien en honden los. De rit duurde niet zo lang gelukkig want we waren best wel gaar van de vlucht. Op de campus aangekomen hebben we de huisjes bekeken. We hadden al een onderverdeling in Nederland gemaakt dus we wisten al wie waar heen ging. Ik zit op het huisje op de campus.
Om een indruk te geven van de campus: Je kent die verlaten gebouwen wel uit van die Tsjernobylachtige documentaires? Nou, dit deed me er een beetje aan denken. Het gras staat moeilijk hoog, glazen in deuren etc. zijn soms gewoon kapot, als je loopt moet je oppassen dat je niet in een of ander gat gaat staan, en zo zijn er nog wel veel meer dingen. De campus was compleet verlaten omdat het de dag na het offerfeest was, dus iedereen was nog bij familie.
Nadat we de spullen gedumpt hebben en een eerste indruk van het huisje hebben gekregen zijn we uit eten gegaan. Dit was in een klein ‘restaurantje’ in de buurt. Daar hebben we zo’n 1.5 uur (nee ik overdrijf niet) op ons eten moeten wachten. Vervolgens zijn we terug gegaan en gelijk gaan slapen, zo moe waren we.
Een indruk van het huis: een woonkamer met keuken, een badkamer en 1 grote slaapkamer met 3 bedden, en er is 1 mini slaapkamer met 1 bed. Nienke en Christel hebben samen de grote slaapkamer en ik heb de kleine slaapkamer. De badkamer bestaat uit een bad met een gigantisch gat aan de kraan kant. Je kan regelrecht een of ander gat met leidingen en stuff inkijken. De wc heeft geen wcbril helaas, maar ik was allang blij dat het geen gat in de grond was. De skills om hangend te poepen heb ik namelijk nog niet ontwikkeld en dat vind ik eigenlijk wel prima ook.
De volgende dag hebben de Gambiaanse studenten (Astoe en Fatima) een ontbijt voor ons gemaakt. De eettijden zijn hier rond 10 uur ’s ochtends, 2 uur ’s middags en rond 8 uur ’s avonds. Bij iedere maaltijd eten ze patat, mayo en ketchup. Vis is ook niet uncommon. Daarnaast doen ze de raarste dingen op hun brood (Tapalapa heet dit, geen idee of ik het goed schrijf). Spaghetti op brood is hier niet raar. De vis hier is best wel een challenge voor mij (zoals de mensen die mij goed kennen wel weten inmiddels). Ik heb echt een grondige hekel aan vis. Dus wat dat betreft heb ik een verkeerd land uitgekozen… Maar mensen! Ik heb sardientjes voor ontbijt gehad, jaja (Marcella, je mag trots op me zijn). Maar ik moet eerlijk toegeven, ik heb ook vaak zat mijn vis bij iemand anders op bord weggemoffeld.
Het eten wat hier op de markt verkocht wordt is niet zo gevarieerd als dat we dat in NL kennen. Fruit bestaat voornamelijk uit groene sinaasappels (iets zuurder dan bij ons), groene appels, minibananen en avocado’s (wat men hier ‘pears’ noemt, wij dachten dus een lekkere peer te kopen: viel tegen, en nu zitten we opgescheept met een buttload aan avocado’s). Verder hebben ze nog andere soorten groenten waar ik nog nooit van heb gehoord en die moeilijk te omschrijven zijn.
Een andere nieuw vriendje wat ik hier heb gemaakt, is de kat Binky! Het zit hier vol met zwerfkatten en mensen die mij kennen weten dat ik in full crazy cat lady mode ga wanneer ik een kat zie. Dus mijn goede voornemen om geen katten en honden te aaien ivm rabies heb ik wel 1 dag volgehouden. Binky is een klein zwart katje wat echt een poepie is. Celeste heeft hem de naam Binky gegeven omdat haar kat vroeger zwart was en Binky heette. Hij kent mij inmiddels en komt ook al echt een knuffel halen wanneer hij mij ziet.
Maandag was ik jarig en dat hebben we kleinschalig gevierd. De meiden hadden een kitkat voor me gehaald, en kattenvoer (omdat ik had gezegd dat wanneer ik kattenvoer zou zien het zou halen haha). Van de Gambiaanse studenten heb ik een armband gehad, een voetbalpakje met mijn Gambiaanse naam erop (Binta!) en een mooi Afrikaanse doek. Superlief en ik had het ook totaal niet verwacht. Van de docent die mee is heb ik een boel lekkere broodjes gehad. Ook hadden de meiden het hele huis versierd met slingers en ballonnen. Dus uiteindelijk voelde ik me nog wel een beetje jarig.
Deze week zijn we 3 keer naar een ander strand geweest. Het zeewater is hier heerlijk warm, echt tropische temperatuur. Ook zijn we langs alle stageplekken geweest. Bij Anneke en mijn stage plek (het Health centre in de buurt) was een beetje gedoe wat voor spanningen onderling in de groep zorgde, maar dit is allemaal goed uitgepraat. We gaan maandag in gesprek en aangeven wat we precies allemaal willen doen en leren. De vorige studenten hadden een project waarbij ze de overdracht gingen verbeteren. Men deed in het Health Centre namelijk niet aan overdracht. We moeten nog even kijken of wij verder gaan met dit project of dat dit al goed geimplementeerd is.
We zijn bij de Crocodile pool geweest. Ik had me al voorbereid op 1 plas met een aantal krokodillen, and I was right haha. Hier heb ik een krokodil aan kunnen raken en wat krokodillen kunnen zien, best grappig om te zien.
Ook zijn we deze week naar de 2 markten geweest. Dit is op zichzelf ook al een hele ervaring. Het is totaal anders dan in NL. Overal zitten mensen, vaak op de grond, en iedereen biedt iets anders aan. Heel moeilijk om te omschrijven hoe het er aan toe gaat, maar heel anders dan ik gewend ben, laat ik het daar op houden. Vooral van de markt in Serekunda schrok ik een beetje. Gambia ligt vol met afval, iedereen gooit zijn afval gewoon op de grond en er is in velden of wegen ook maar een prullenbak te vinden. Op de markt in Serekunda lag een aantal kraampjes gewoon ingebouwd in een afvalberg van ik denk wel een paar meter hoog. En stinken dat het deed. Ik kan me echt niet voorstellen dat mensen het allemaal oke vinden dat het vol met afval ligt. Het zit overal ook vol met vliegen (logisch).
De wegen zijn hier na een regenbui een grote modderpoel. Alle gaten zijn gevuld met modder en afval. We hebben deze week rondgereisd in de bus van de campus (een 20 personenbus), en vaak hebben we moeten zigzaggen over de wegen om plassen te vermijden. Dit had 1 keer het gevolg dat we te dicht langs een tak reden, waardoor het ijzeren bagage rek en reserveband van het dak getrokken werden en in de plas achterbleef. Dit rek was denk ik wel zo’n 4 meter lang, en met 2 man hebben ze dit gewoon ‘even’ het dak weer opgetilt.
Daarnaast hebben we nog veel meer activiteiten gedaan, maar ik kan zo even niet op komen wat dat allemaal is geweest, zoveel is het geweest.
Gambia is een heel gastvrij land. De mensen komen bijna allemaal wel een praatje maken. Zo ben ik al uitgenodigd om bij een random dude ergens langs te komen etc. Van de vriendelijkheid van de mensen kunnen we in NL nog wel wat leren.
Het is wel goed te merken dat Gambia een arm land is. De huizen zijn eigenlijk allemaal wel toe aan een opknapbeurt. De daken bestaan vaak uit golfplaten en het houdt allemaal niet zoveel in. Wel is het mooi om te zien hoe men hier gewoon gelukkig mee kan zijn. Een ander dingetje hier is de tijd. Als je een tijd afspreekt kan je er vanuit gaan dat men dan niet rond die tijd op komt dagen. Ergens geeft het mij best wel een rustig gevoel om niet zo met de tijd bezig te zijn, maar er zitten natuurlijk ook negatieve kanten aan.
Verder hebben we hier in huis nogal een kakkerlakkenplaag. Door het gat in de badkamer kwamen steeds kakkerlakken omhoog, heel smerig. Zit je rustig op de pot, loopt er weer zo’n kreng over de muur. Nadat het wel heel erg werd hebben Nienke en ik het gat heel professioneel dicht gemaakt met karton en ducttape, om het vervolgens af te plakken met een vuilniszak met nog meer ducttape. Maar het werkt! We can poop in peace again…
Ik heb hier in Gambia een ander telefoonnummer. Wil je contact met mij hebben, dan kan je hier het best naar smsen (lekker old fashioned): 2202225123. Zet er dan wel even je naam onder, ik heb namelijk niet iedereen in mijn telefoon staan. Mijn Skypenaam is sheiltje104.