Wennen

Afgelopen weekend zijn we wezen zwemmen bij een hotel, Lemon Creek, aan het strand. Hierbij zit een zwembad. Het was toch wel even apart om in zo’n luxe omgeving te zitten, maar het voelde wel heel chill. ’s Avonds zijn we uit eten geweest. Het was echter zondag, en dan rijden er heel weinig bustaxi’s. Het was dus nog even lastig om thuis te komen, maar uiteindelijk zijn we met een ‘duurdere’ taxi toch thuisgekomen.
Deze week zijn we allemaal op onze stageplek begonnen. Anneke en ik werken bij het Health Centre van Brikama, een soort klein ziekenhuis in de buurt van de Campus. Ook Christel en Miriam werken hier, maar dan als vroedvrouwen. Het begon al goed. Maandag hadden we om 9 uur een afspraak met een soort begeleider. Dus wij komen daar aan, en de meneer is er niet. De vrouw die wel in het kantoor zat wist echter van niks, maar zij gaf aan dat we buiten het kantoor wel op hem konden wachten. En zo werd het half 11 en was er nog steeds geen meneer. De vrouw kwam naar buiten en gaf aan dat hij helemaal niet meer kwam die dag, dus zij heeft ons een rondleiding gegeven. Vervolgens mochten we zelf kiezen op welke afdeling we die dag allemaal mee wilden lopen. Anneke en ik kozen voor de General ward. Dit is een gebouw waar een kinder, mannen en vrouwenafdeling is. De andere twee kozen voor een ward waar zwangerschapscontroles plaats vinden.
Inmiddels was het rond 11 uur dus onze shift duurde niet lang meer (van 8-14). De doktersronde was net bezig dus daar konden wij ons bij aansluiten (nadat we aan iedereen voorgesteld waren uiteraard). De doktersronde was interessant omdat je alle ziektebeelden langs hoorde komen. Het was echter wel heel veel staan en ik had (natuurlijk) verkeerde schoenen aangedaan, dus dat heb ik wel gevoeld. Helaas was veel van de doktersronde niet te verstaan omdat de dokter vaak in de lokale taal met de patienten praatte omdat zij geen Engels kunnen. Als je echter vroeg wat er allemaal gezegd werd kreeg je wel wat te horen.
Daarna was de medicijnronde. Ook totaal anders in NL. Wij zijn gewend dat alles op papier heel strict wordt vast gelegd, en de medicijnkar is afgesloten met een slot. De medicijnkar hier is een karretje wat bestaat uit twee dienbladen. Het een dient voor de medicijnen die er door elkaar heen op staan, en het andere dient als afvalblad. Daarnaast hangt een naaldencontainer, and that’s it. De medicijnronde verliep naar mijn mening heel chaotisch. Driekwart van de medewerkers was student. Iedereen liep wat rond en gaf her en der medicijnen. Er zat niet echt een logische volgorde in. Het dossier van de patient bestaat uit een dossiermap met daarin a4tjes die beschreven zijn. Daarop zijn zelfgemaakte tabellen waarin de medicijnen afgekruisd worden.
Wat ik wel heel leuk vond was dat mij gelijk werd aangeboden of ik ook medicijnen wilde geven. Ook wanneer ik of Anneke een vraag had, werd deze serieus genomen en goed beantwoord. Ik heb echter wel het aanbod afgeslagen omdat ik me nou nog niet echt zeker voelde om het te geven, en aangezien de meeste medicijnen intraveneus (in ader) gegeven werden zit er nog best een risico aan.
Vervolgens zat de dag erop en was het vanaf half 1 ongeveer wachten tot het 2 uur was. In de tussentijd doet men niet zoveel en veel gingen dan ook eerder weg.
De volgende dag kwamen Anneke en ik braaf om 8 uur aan, maar op dat moment was er nog niemand. We waren al op de hoogte dat men het hier niet zo nauw neemt met de tijd, dus we waren er niet verbaasd door. Vervolgens rond 9 uur kwam iedereen binnen en hebben we de nachtkastjes afgenomen. Ik schrok best wel hoe vies die waren. Ook loopt er allerlei ongedierte in en over heen, vooral kakkerlakachtige beetjes (ja ze moeten me hier wel hebben). Wat wel heel cute is (de crazy catlady kwam weer in me naar boven) was dat er een zwerfkat is met 1 kittentje. Die lopen ook gewoon over de afdeling heen en slapen vaak onder de bedden. Niet heel hygienisch natuurlijk maar wel heel cute. Deze dag werd mij weer aangeboden of ik medicijnen wilde toedienen, en dit wilde ik wel. Het klaarmaken van de medicijnen is hier ook een vak apart. Doordat er een tekort is aan materialen worden veel naalden hergebruikt, mits ze niet in de patient geweest zijn. Dus ik gooide met mijn goede gedrag al gelijk de gebruikte naalden weg, wat dus niet de bedoeling was. Ze waren hier wel heel relaxed over, ze begrepen goed dat ik dat niet wist. Dus ik heb mijn eerste medicatie intraveneus gegeven aan een kindje! (jaja, mijlpaal). Deze dag hebben we ook de hoofdzuster ontmoet. Zij is gelukkig heel aardig en kan heel goed uitleggen. Met haar hebben we ook het project besproken wat we moeten gaan doen.
Woensdag hadden we dan eindelijk de afspraak met onze begeleider. Het communiceren met hem is niet al te makkelijk omdat we vaak het idee hadden niet echt op 1 lijn te zitten. We hebben wel wat afspraken gemaakt, dus we zien wel een beetje hoe het loopt en als er iets is kunnen we altijd nog contact zoeken. Ook de hoofdzuster was er vandaag weer, en ik heb haar gevraagd of ik medicatie intramusculair (in spier) mocht toedienen, en dat mocht, dus nog een mijlpaal (ik ga helemaal los hier). Het kind was wel aan het schreeuwen van de pijn, maar goed, dat doen ze allemaal.
Aangezien er best wel wat tijd is dat er niks te doen is, ben ik begonnen met ziektebeelden die veel voorkomen uit te werken. Malaria komt hier veel voor, dus die heb ik uitgewerkt. Hierbij viel mij op dat quinine (medicijn dat wordt gegeven bij malaria) niet intraveneus via een bolus gegeven mag worden, maar wel via een lopend infuus. Intramusculair mag het ook geinjecteerd worden. Dit gebeurt hier op de afdeling. Tijdens de medicijnronde was 1 van de studenten bezig met medicijnen klaar maken en tijdens het injecteren liep ik naar haar toe. Ik had het vermoeden dat het quinine was, maar wist het niet zeker. Tijdens het injecteren (wat ze intraveneus deed) vroeg ik wat het medicijn was en gaf ze aan dat het dus inderdaad quinine was. Hier schrok ik wel van, omdat ik dus net had gelezen dat dit niet intraveneus gegeven mag worden via bolus. Anneke kwam er ondertussen ook bij staan en we hebben aangegeven dat dit niet intraveneus gegeven mag worden. Vervolgens heeft Anneke de hoofdzuster gehaald, en zij heeft een infuus aangelegd met NaCl.
Vooral de reactie die hierbij hoorde deed mij best schrikken. Het enige wat gezegd werd was ‘foutjes gebeuren’. Ook aan de moeder van het patientje werd niks gemeld. Dat vond ik echt heel apart en het gaf mij niet echt een fijn gevoel. Als het Anneke en mij niet opgevallen was, had dus niemand iets gemerkt. Ook werd niks aan de student uitgelegd wat de gevolgen kunnen zijn. Ik ben het er helemaal mee eens dat foutjes kunnen gebeuren, maar hier leert de student denk ik ook niet zoveel van, behalve dat het niet intraveneus gegeven mag worden. Dat was dus even een minder chill momentje.
Het samenleven met 5 andere meiden is niet altijd even makkelijk. Het is voor mij heel erg wennen aan de cultuur. Mensen zijn lakser dan wij hier in NL over het algemeen zijn. Dat vind ik soms best wel moeilijk en dit wekt dan irritaties bij mij op. Omdat ik mij dan een beetje cranky voel, ga ik me ook irriteren aan wat de andere meiden doen, en dit uit zich dan weer in een snauw. Vandaag was de druppel en ik voelde me gewoon echt heel erg kut, dus heb even een moment voor mezelf genomen door buiten te knuffelen met Binky. Later hadden de meiden wel door dat het niet helemaal pluis was, dus hebben we er over gepraat en heb ik mijn excuses aangeboden. So errrthing was fine again!
Al met al vind ik het dus heel fijn dat ik hier heel veel kan leren, op verpleegkundig vlak, maar ook op persoonlijk vlak. Ik hoop dat wanneer ik terug kom dat ik wat van de Gambiaanse mentaliteit over kan nemen en wat chiller wordt op bepaalde vlakken, maar ook hoop ik dat ik hen wat kan leren. Tot slot ben ik iedere dag aan het sporten zodat jullie mij straks gebruind en met sixpack op kunnen wachten op Schiphol!